Wat kan de KNSB/ISU doen om bewust overslaan World Cups te voorkomen?

Het grote verschil met vroeger is dat sporters, vooral schaatsers en wielrenners, zich niet meer via wedstrijden in vorm rijden maar dat vooral doen via trainingen. Daardoor is het makkelijker "pieken"
Door bewust alle aandacht op maar één of twee piekmomenten in een jaar te leggen, neemt aan de ene kant de druk daardoor enorm toe. Immers, op die één of twee wedstrijden MOET het gebeuren. Maar aan de andere kant haal het de druk juist weg omdat alle andere wedstrijden worden afgedaan als voorbereidingswedstrijdjes "waarop het nu nog niet hoeft te gebeuren"
Ook heb ik bij schaatsers weleens het idee, dat er ook nog iets anders meespeelt: faalangst. Hoe minder wedstrijden je rijdt, hoe minder je kan falen. Volgens mij één van de redenen waarom Sven Kramer sommige schaatsers ooit "Lifestyleschaatsers" noemde.

Ik had het niet beter kunnen verwoorden.

Na een prachtige 5000m in Thialf (WB2) was praktisch iedereen euforisch: WR junioren Henriksen, Eitrem is the new big thing en Roest met een bizar en fenomenaal baanrecord, gevolgd door Roest zijn legendarische (vrij vertaalde) woorden: 'ja maar het is nog geen maart, Bert. Dit telt niet'.
Weg euforie.

Dat kán niet, dat mag niet en is funest.

Luie sporters bestaan zeker. Maar die komen nooit verder dat de plaatselijke sportclub en brengen meer tijd door in de kantine dan op het veld

Om de top te halen moet iedereen, hoe getalenteerd ook, hard werken. De manier waarop ze zich klaar willen stomen voor het piekmoment is verschillend per sporter. De organisator van de sport moet de keuze maken hoe de sport gestreden wordt. Bij voetbal moeten de spelers maanden lang elke week leveren. Bij de Formule 1 heb je topsporters die er met zijn allen elke 2 weken moeten staan om.
Daarom vond ik het wielrennen ook mooi. Die sport is zo groot dat er meerdere formats door elkaar lopen. Klassiekers, meerdaagse rondes, vlak, klimmen, eventueel nog veldrijden. Iedere sporter kan zijn eigen focus kiezen en altijd is er wel een competitief veld over. Bij het schaatsen is de voorkeur ook divers maar het veld met dominerende toppers veel kleiner.

Eens, maar toch denkt niet ieder sporter zo. Zie de vreugde van Hein Otterspeer vorige week na zijn 1000m winst. En als het hem dit weekend lukt de WB 1000m te winnen zal hij daar hartstikke blij mee zijn en dat ook tonen.

Eens, maar wel realiteit. En ergens ook wel mooi, mensen rijden zich in de kijker maar het nog niet het ultieme meetmoment. Elke wedstrijd euforisch doen werkt ook niet, dat geeft ook geen mooie sport beleving. Dan is het gevoel ook na twee wedstrijden weg.

Zoals Roest van tevoren al twijfelt om de 1500 meter te rijden en hij dus in zijn hoofd al blijkbaar afscheid heeft genomen op de kans op een ultieme presentatie (3x goud). 2x goud op de lange afstanden hebben we al vaker gezien en hij is in een vorm die hij wellicht nooit meer krijgt, dus waarom het dan niet geprobeerd? No guts no glory.

Dat gevoel kun en mag je hebben, maar ik denk persoonlijk niet dat dat is wat er aan de hand is. Er ligt vanuit de media en van het grote publiek een steeds groter wordende focus op de Olympische Spelen. En in mindere mate op de WK afstanden. Al het andere staat in de schaduw. Dat kun je terecht of onterecht vinden (ik vind het persoonlijk onterecht) maar sponsoren, coaches en sporters gaan daarin mee en dat snap ik wel. Je wilt toch erkenning voor je carrière. Topsporters zijn vaak behoorlijk rigoureus in keuzes maken. Ze kiezen vaak niet voor compromissen en middenwegen. Dat zit in het karakter ingesloten. En daarom stemmen ze hun seizoen af op de belangrijkste wedstrijden. Hoe jammer dat ook is.

Ik denk niet dat ze wedstrijden rijden niet leuk vinden. Ik denk wél dat ze verliezen niet leuk vinden. En dat ze daarom soms liever géén wedstrijd rijden, dan een wedstrijd waarbij ze weten dat ze niet goed zullen presteren (na een zware trainingsweek).

Roest heeft nog geen enkele keer individueel goud gewonnen op een WK afstanden of de Spelen. Er komen goede jonge schaatsers aan op zijn afstanden. De kans is daarom nog altijd aanwezig dat hij de geschiedenis in zal gaan als een supergoede schaatser die nooit individueel goud won op de écht grote toernooien. Roest denkt daarom volgens mij niet aan historisch drie keer goud. Die denkt aan één keer goud. Hij heeft twee reële kansen en één kleine kans. Hij heeft liever twee reële kansen zonder die kleine kans, dan dat één van die twee reële kansen een kleine kans wordt. Begrijp ik goed.

En dat is ook precies de mentaliteit waarom Roest zo weinig afstandstitels gewonnen heeft. Hij is bang in zijn hoofd en schaatst daar niet vrij. En als hij dan op de 5000 meter achter Ghiotto eindigt, gaat de rest ook niet meer lukken.

Het overslaan van de 1500 meter heeft hier niets mee te maken. De 1500 meter wordt op dezelfde dag voor de 10 kilometer geschaatst, de kans dat hij op allebei goud haalt is praktisch nul. De 10 kilometer heeft hij gewoon meer kans en om daar dan volledig voor te gaan is logisch.

Je moet ook realistisch zijn en blijven. Op de 5 en 10 km zijn de kansen op goud, wat... 80 %? Op de 1.500 m gaat dat al richting 10 % als de omstandigheden meezitten. Dan is het logisch dat Roest voor de 5 en 10 km kiest.

Jillert Anema zei gisteren in het AD dat het reizen het grote probleem is. "We jagen de schaatsers maar de wereld, naar plekken waar niemand op de tribune zit. Al dat reizen, die jetlags. Moeten ze lekker blijven doen, maar op een gegeven moment gaan wij niet meer meedoen", zei hij. Dat is nog wel een element dat in deze discussie nog niet zoveel aan bod is gekomen, volgens mij. Heeft hij een punt? Dit jaar viel dat heel erg mee, toch?

Voor de Nederlanders was er inderdaad inderdaad weinig ver reizen dit seizoen. Een tripje naar Canada en verder wat korte uitstapjes naar Noorwegen en Polen.

Nee, hier heeft ie echt geen punt. Schaatsen is nou eenmaal een vrij globale sport, met zowel veel deelnemers uit het verre oosten, Noord-Amerika, West-Europa en Oost-Europa/Centraal-Azië. Dan moet je ook naar al die plekken toe, anders geef je een onevenredig groot voordeel aan de ene regio die je dan blijkbaar wel de moeite waard vindt om te bezoeken en het hele jaar een beetje rond te hangen (een onevenredig groot voordeel dat er nu al is trouwens, kijk maar eens naar de kilometers die een Japanner gedurende een jaar moet afleggen als ie ook nog af en toe thuis wil zijn en niet alleen maar op hotelkamers wil slapen, vergeleken met een Nederlander of Noor). Zijn team kiest er trouwens zelf altijd voor om schaatsers de dag na een worldcup in weet ik veel waar een marathon te laten schaatsen in Nederland, dat hoef je ook niet te doen als je het allemaal wat rustiger aan wilt doen.

Edit: Je moet natuurlijk wel proberen om het allemaal een beetje logisch in te plannen, zodat je niet overbodig vaak heen en weer moet naar hetzelfde gebied. Maar dat gaat doorgaans vrij goed volgens mij.

dit is wel weer heel erg Anema, die heel erg vanuit eigen oogpunt denkt en helaas nogal provinciaals zaken bekijkt. Wat wil hij, alleen nog in NL en Noorwegen schaatsen? Schaatsen is internationaal met toppers uit Azië, noord Amerika, en Europa. Je zal dan ook naar die continenten heen moeten blijven gaan om de sport redelijk te houden qua voordelen/nadelen, maar ook om sporters uit die landen, en dus fans, geïnteresseerd te houden.

Bovendien hebben NL schaatsers al relatief minder te reizen dan andere schaatsers, en zijn NL teams doorgaans niet te beroerd om tussendoor even een week naar Tenerife of elders te reizen om te trainen. Prima hoor, maar dat is ook reizen.

wat anema bedoelt is natuurlijk dat ze vnl willen reizen voor wat ze zelf nuttig achten.

Weet je nog hoe Anema tekeer ging over de NFL tijdens de OS jaren geleden? Eigenlijk doet en denkt hij hetzelfde over schaatsen als de Amerikanen over football

Vind ook niet dat Anema een punt heeft. Feit blijft dat integreren van world cup en WK kan helpen. En in afgelopen jaren zijn wedstrijden veelal per continent geclusterd. Dat juich ik ook van harte toe. Blok in Azië, blok in Noord-Amerika, blok in Europa. In willekeurige volgorde met als laatste de locatie waar ook het WK wordt gehouden.Of schaatsers dan op en neer willen vliegen (voor een marathon of een trainingsblok) is aan henzelf maar de optie om er te blijven is zowel vanuit maatschappelijk, fysiek als kostentechnisch oogpunt een reeële.

Aan het einde van ieder blok een WK (allround, sprint, of afstanden) lijkt mij wel interessant. Dan heb je een mooie verdeling van de WKs over het seizoen (3 weekenden met een groot toernooi is veel leuker dan maar 1 interessant weekend zoals we dit jaar hadden). Kan schaatsers ook reden geven om toch ieder continent te bezoeken.

Schaf het wk afstanden af, dan heeft de world cup meer het format zoals bij de formule 1, je doorloopt alle wedstrijden en wie aan het einde de meeste punten heeft is wereld kampioen. Blijft het ook echt spannend om te volgen.

Dan kun je helemaal los daarvan in toernooi vorm nog een WK en EK allround houden. (toch het ultieme .... tenminste zo denk ik erover)

Ja, daar ben ik het wel mee eens. Prijzengeld van WK afstanden en World cup per onderdeel bij elkaar gooien en schaatsen maar.