Eens dat ie vaak goed is op 1000 meters op WKs. Hij rijdt alleen zelden een echte toptijd en hij is (net als de andere Noren) in de worldcups vaak matiger dan op WK's, waardoor er weinig resultaten van hem blijven hangen en deze medaille daardoor toch vrij verrassend voelt. Maar zijn volle ronde/topsnelheid was natuurlijk ook op de 500 gewoon al goed, dus wat dat betreft zat dit er wel aan te komen.
Hij is nu samen met Hjalmar Andersen, Sondral en Pedersen trouwens gedeeld 8e als Noorse schaatser met de meeste Olympische medailles. Geen slecht gezelschap en echt wel 1 van de grote namen in de gigantische Noorse schaatshistorie dus.
Over matige worldcups gesproken in Noorwegen trouwens. Ze hebben toch weer een goede Spelen. Na de vorige Spelen had ik het idee dat het Noorse schaatsen er echt aan zat te komen en dat ze nog een paar stappen voorwaarts gingen zetten. Dit is helaas niet gebeurd (ze gingen eerder achteruit), maar inmiddels zijn ze eigenlijk weer terug op hun niveau van 2018, maar met een op het oog wat talentvollere groep (hoewel niemand 4 jaar geleden had verwacht dat Johansson in 2022 niet verder zou komen dan plekken 12 en 28). Nu lijkt het me voor de ontwikkeling van het Noorse schaatsen wel erg verstandig dat ze gaan zorgen dat ze ook in de worldcups weer wat serieuzere resultaten gaan neerzetten. Want dat pieken naar de Spelen is natuurlijk leuk, maar als dat ervoor zorgt dat je heel veel startplekken mist schiet dat toch zijn doel wel een beetje voorbij. Ik had Engebraten wel willen zien op de 10 en Eitrem (en Pedersen) op de 5. Hopelijk trekt dat de komende jaren ook weer aan (en hopelijk kunnen Engebraten, Kongshaug, Johansson, Eitrem wel doorontwikkelen. Noren die voor hun 25e al over hun piek zijn hebben we genoeg gezien de laatste tijd).