Prachtig gezegd @DeGoudscheDoorloper. Waar zit nou die knop "Vind ik meer dan leuk"?
Het bijzonderste aan de hele situatie rond Roest vind ik dat hij binnen de ploeg van Keizer Kramer zelf zit. Jarenlang dachten alle andere Nederlanders dat ze buiten TVM moesten zitten. Behalve WOH, maar hij bleek te blessuregevoelig om ooit echt Kramer uit te dagen. In december 2012 was Blokhuijsen er bijna, dat bijzondere NK allround, maar een paar maanden later was hij TVM af en zo'n snelle vierkamp heeft hij nimmer meer gereden. We weten inmiddels ook hoe het met Verweij is afgelopen.
Sven kreeg het natuurlijk ook aan de stok met buitenlanders. Eerst Fabris, dat prachtige toernooi in Collalbo, maar op een baan onder 1000 m bleek Fabris geen partij. Daarna kwam Bøkko, die Kramer uitdaagde, maar met wie Kramer speelde. Oh, die 10 kilometers in Kolomna en Hamar... er is zelfs een forumgebruiker die zich ernaar heeft vernoemd
@Rondje27 9. Als je daaraan terugdenkt, wordt De Wissel alleen maar erger, en de rijzende ster Seung-hoon onbegrijpelijker. Hoe dicht die bij in een half jaar schaatsen bij De Sven kwam...
Kramer kwam terug en sindsdien was hij nooit meer verlost van Jorrit Bergsma. De tijd dat Kramer WK's afstanden op de 10 kilometer met 20 seconden voorsprong won, was voorbij. Jorrit dreef Kramer tot het uiterste en was hem in de aanloop naar Sotsji af en toe te snel af. Het allrounden bleef van Sven, net als de 5 kilometer, met grote verschillen. De 10 ging uiteindelijk naar Jorrit. Hij was de eerste die Kramer in al die jaren tot het uiterste dreef op de 10 kilometer. Sven ging sneller dan ooit, maar dat was niet snel genoeg.
Die tijd in het allroundschaatsen was een vreemde. Misschien was het de schijn die niet uitkwam. Rond 2013 stond een nieuwe generatie te trappelen om aan de stoelpoten van Sven te zagen. Blokhuijsen! Verweij! Swings! Lunde Pedersen! Yuskov! Het kon niet op. Maar Sven sloeg iedereen af. Of eigenlijk, durfden de meesten niet eens de ambitie uit te spreken. Hij was zo'n held, dat de rest eigenlijk meteen voor plek 2 reed. Vooral uit het buitenland was er die houding. Men durfde niet eens de ambitie uit te spreken om Sven te verslaan.
Ik was altijd een echte Svenfan, ik hoopte dat hij alle records uit het verleden omverreed. Maar nadat hij de meeste allroundtitels ooit eenmaal bij elkaar had geschaatst, had ik een beetje genoeg van de voorspelbaarheid in het allrounden. De 10 leek ten onder te gaan. En dat mijn favoriet Pedersen maar niet de nieuwe Bøkko werd, hielp niet mee. In seizoen 16/17 was Kramer beter dan ooit leek het, alweer records aan diggelen, de overmacht in het allrounden groeide als kool, Pedersen en Swings gingen in niveau achteruit en Kramer ging zelfs de 1500 meter beheersen.
Niets duidde erop dat het seizoen erna een van de minste uit Svens imposante carrière zou zijn. Of toch? Bloemen reed een WR 10km op onvergetelijke wijze. En er was een Falko-lookalike, die zomaar in de slipstream van Sven een serieus goede vierkamp reed in Hamar. Toch won Sven alle WB's die hij reed richting de OS in Korea, al had hij meer moeite dan ooit met WR-man Bloemen. En op het OKT was er plots de zege van Boer'n Bob. Een van de zeldzame eendagsmomentjes dat iemand Sven versloeg op de 5. Nooit was dat echter op zo'n belangrijk moment.
Roest nam op de 1500m het voortouw voor Kramer en hield zijn ploegmaat van de Olympische 1500m. Was dat een teken? Pedersen reed Svens baanrecord in Erfurt aan diggelen. En dat? Hoe dan ook, Kramer won "gewoon" weer het Olympische goud op de 5 en leverde een absoluut historische prestatie. Roest gleed naar zilver op de 1500 meter en bevestigde zijn status als Talent Super de Luxe. Twee dagen later was de 10 kilometer. We weten allemaal hoe dat ging. Ik wijd er geen extra woorden aan. En op de TP haalden Bøkko en SLP onverwacht hun gram.
De 10 km, die Kramer ontnomen was, maar die hij in Gangneung 2017 weer in zijn greep had, was verder weg dan ooit. De TP was in handen van de Noren gekomen. Maar Sven had zijn Vijf nog. En het allrounden. Tot Amsterdam kwam. Een onvergetelijk toernooi. Allrounden als een regendans. Maar om te dansen, moet je souplesse hebben. Kramer had zijn laatste beetje verbruikt op die 5 kilometer. Pedersen klopte Kramer op de 5. De eerste buitenlander sinds... Fabris? Een dag later op de 1500m. En ook die 10 ging hij winnen.
Val.
Boem.
Weg.
Noor.
Roest. Wint. Goud.
En toch, toch won Pedersen die rit nog. Hij gaf niet op. Hij reed zonder dat brilletje door en ging door met het rijden van rondetijden, zo vlak een Nederlands veld met (Ted-Jan) Bloemen. Kramer ging niet mee. Gaf hij op? Was het de rug? Hij werd vierde, misschien wel weloverwogen, om niet als zuurpruim op dat podium te hoeven staan. Alles of niks. En dan liever geen medaille, dan eentje zonder enige persoonlijke waarde. Was dit toernooi de omslag? Kramer was het allemaal kwijt. Allround, 10km, TP. De Vijf had hij nog. Al ware het niet meer een zekere factor.
Zomer verder. Kramer fit. Roest ook. Drie kilometer. Baanrecord Roest. Maar gelukkig gingen ze ook naar de Konditorei in Inzell, en voor ieder gebakje dat Kramer daar eet, gaat het baanrecord daar een halve seconde naar beneden. Kramer nam er eentje als voorschot op Kae en hupsakae, 6:10. Patrick was geklopt, orde hersteld, niks aan het handje. Althans, voor ons. Want Sven Kramer moet het geweten hebben, dat Falko Roestra in bloedvorm verkeerde. Iedere dag samen. Dit moet Sven aan hebben gevoeld, een zege in de lucht. Maar 6:08? Eh...
"Ik ga door zolang ik kan winnen," zei Sven toch laatst?
Nou, op deze manier gaan we nog zien hoelang het wordt.
De oppositie komt toch uit de eigen ploeg, en wel snel ook.
En nu is het hek van de dam.
Nu heeft iedereen gezien dat Kramer te verslaan is.
Want als hij wordt verslagen, gebeurt dat in het groot.
Als Kramer verliest, wordt hij niet meer tweede.
Hij wordt derde, vierde of zelfs zesde.
Geeft dat hoop voor de rest van de wereld?
Geeft dat een extra drijfveer voor Kramer, of juist toch dat gevoel van het-moet-het-moet?
Of geeft dat juist een nieuwe stelling aan de top, met Roest die keer op keer iedereens aanval afslaat de komende tig jaar?
Eén ding is zeker: we zitten in een nieuw tijdperk.
Een bewogen era, van 2006 tot 2018, met Kramer, Davis, Wüst, Sáblíková en Sang-hwa Lee, die stuk voor stuk meer dan twaalf jaar aan de top stonden, lijkt nu toch definitief voorbij te gaan.
En zo is een na-Olympisch seizoen op zijn best, net als in 06/07.
Toen werden de muren van het Fort van Keizer Kramer voor een dozijn jaren bestendig gemaakt.
Nu gaat het fort van eigenaar wisselen, en voordat de ruïnes betwist kunnen worden, wil Baron Patrick het zich toeeigenen, en wel in de volgende drie veldslagen:
De eerste veldslag vindt plaats in de Alpen. Niet de Rode, maar de Gele Baron tegen de allicht scheidend Keizer. Het heeft er alle schijn van dat Collalbo 2019 net zo memorabel wordt als de editie in 2007.
Veldslag twee: ook in de Alpen, naast de Konditorei, waar Kramer zich o-kae voelt.
En tot slot veldslag drie: de beslissing valt in de Rocky Mountains, op de baan van 6:03.32, waarmee Kramer zich tien jaar lang van buitenlandse concurrentie ontdeed. Daar vestigde Kramer zijn ultieme macht, die hem nu net zo goed schier definitief ontnomen kan worden.
Dit wordt een wonderlijk schaatsseizoen.