Zijn dit de spelen van het alom verwachte, maar daarom juist het ongelooflijk bewonderingswaardige goud van Sven Kramer op de 5 km? Zijn dit de spelen van Mark Tuitert, die met een overslaande stem keuvelt dat hij het gouden, 1500 meter, stokje overneemt van Ard Schenk? Zijn dit de spelen van Ireen Wust, die na een louter teleurstellend seizoen zich huilend in de armen van haar vriendin Sanne stort, nadat zij met overmacht de 1500 meter op haar naam weet te zetten? Zijn dit de spelen van (wellicht) een titel op een prachtig onderdeel in het schaatsen, waar Nederland echt als land vertegenwoordigd wordt en waar de vermeende vete tussen de commerciële ploegen voor eens en voor altijd uit de wereld geholpen zal worden? Of zullen deze spelen altijd een bitterzoete nasmaak hebben en immer worden onthouden als de spelen van de verkeerde wissel van Sven Kramer? Edit: Of natuurlijk van een ander land en atleet?
Nou dat is een inkoppertje: al deze dingen maken de Spelen tot de Spelen en daar offer ik al mijn slaap voor op!!!
De komende vier jaar i.i.g de laatste, maar hopelijk daarna één van de andere, ik denk dat toch de winst van Tuitert het meest zal bijblijven.
Ik mis nog de optie dat het de spelen worden met een dubbelgoud op de ploegenachtervolging voor Nederland :wink: Dat zou mooi en toch best verrassend zijn! Ondanks de desastreuze wissel van Kramer, gaat het goud van Wust me toch het meest bijblijven denk ik! En Tuitert op een goede nummer 2.
Tot nu toe zijn dit voor mij vooral de Spelen van de enorme hoogtepunten (Tuitert, Wust) en de enorme dieptepunten (10k Kramer), de enorm spannende wedstrijden (bijv. de 1000 dames) en de verrassende Koreanen. Het zijn trouwens niet de Spelen van de Duitsers. Waar ze in het verleden altijd nogal wat medailles opeisten blijven ze tot nu toe steken op twee zilveren medailles (Wolf, Beckert). Nu is er ook nog discussie over Bart schouten:
Het zijn vooral de Spelen waar steeds meer landen mee gaan doen om de medailles. En in dat kader vind ik het de Spelen van Mo, Lee en Sablikova (ongeacht de uitslag van vanavond.)
Het zijn qua schaatsen ook behoorlijk de Spelen van Korea. En ook van Tsjechie, die een indrukwekkende medaille oogst hebben voor zo'n pieplandje (ik ga er vanuit dat Sablikova wel goud haalt en goed zal kruisen vanavond).
De spelen van de verrassingen, van de geweldige ritten, van de briljante hoogtepunten en ook de dieptepunten. Kortom, alles wat het schaatsen zo mooi, aantrekkelijk en geweldig maakt zit in deze Spelen. Inderdaad, daarvoor offeren we onze nachtrust op, zitten we duf op het werk en moeten we na zaterdagavond heel lang bijslapen. Topsport kijken is niet gezond, maar wel genieten!
Spelen van: Lee laat de hele wereld zijn dat Korea meer is dan alleen de 500 en 1000m. Sablikova..koningin van de schaatswereld. Tuitert..never ever give up! Wust. Na regen komt zonneschijn...geldt ook voor Gerritsen. En vooral: NIKS is zeker in deze wereld. Je gaat niet zomaar effetjes goud winnen. Voor Kramer.
...De gigantische hoogtepunten en de oneindig diepe dalen. Maar het waren wel de mooiste wedstrijden die ik ooit in het schaatsen heb gezien. Het grootste probleem is dat ik nu eigenlijk al helemaal afgekickt ben op het schaatsen van dit seizoen en me eigenlijk weer moet opladen om de resterende wedstrijden te gaan volgen.
Het ijshockey. Zelf de prachtige vreugde meegemaakt van de Canadezen in een kroeg in Vancouver toen ze met 7-3 wonnen van Rusland. Voor het eerst sinds 1960 winst op de OS tegen Rusland. En een gelukzalig gevoel van het hele land toen met 3-2 werd gewonnen van aardsvijand USA. Dansende politie-agenten. Een streakende man bij min drie in Whistler. Prachtig allemaal. Hetzelfde gevoel als wij zouden hebben als we van de zomer in de verlening van Duitsland winnen tijdens het WK.
Uiteindelijk is Martina Sablikova de enige die twee keer goud won en ook nog eens brons. Dat maakt haar toch de beste atleet van het langebaanschaatsen. Geen Svencouver, maar Sablouver dus!
