Pieter Bruinsma was degene die op de Grote Wielen in Leeuwarden won. De Nederlander die in Kristiania wist te winnen van onder meer Carl Werner (ook hard/kunstschaatser) was Benedictus Kingma (bekende schaatsnaam). [Een zeperd dus en dat leverde veel kritiek op voor de meegereisde Nederlandse officials. Hoe konden ze twee boeren naar het buitenland sturen en dan op een afstand laten starten die heel erg in het voordeel was van Paulsen? De volgende kans kwam in 1886, op neutraal terrein in Hamburg. Daar werd over 2 afstanden gereden: een mijl en 3500m (5 ronden op de driehoekige baan van 700m). De Friezen waren echter wederom kansloos tegen Paulsen. Voor de honderden die zich in Leeuwarden bij de nieuwsbureaus hadden verzameld was het een bittere teleurstelling. Het samengaan van verschillende stijlen van wedstrijden duurde maar kort. In 1887 kwam het tot een tweedeling tussen profs en amateurs. Het opkomende langebaanschaatsen werd een amateursport. Het werd voornamelijk een Hollandse aangelegenheid, waarbij de Amsterdamse IJsclub vanaf 1889 wereldkampioenschappen ging organiseren. Daarbij werd ook gedacht aan het feit dat Nederlanders eerder sprinters waren. De wedstrijden gingen over 0,5 mijl, 1 mijl en 2 mijl en vormden de opmaat van het allroundschaatsen, waarbij de wereldkampioen ook de veelzijdigste was.[/quote] Vermeld dient te worden dat in 1887 een soortgelijke wedstrijd in Hamburg werd gehouden en dat Paulsen's plaats werd ingenomen door Harald Hagen. Hagen won de langste afstand en Arie van den Berg won nipt de mijl. In 1894 werd overigens een officieel prof WK in Zwolle georganiseerd door de ISU(!). Aanwezig een achttal Nederlanders en één Noor. De Noor, Harald Hagen verloor de 500 maar won de overige afstanden en werd dus kampioen. De 500 werd gewonnen door Marten Kingma (inderdaad een broer van). Onder de deelnemers ook Merk Kingma een andere broer. Benedictus Kingma had zich ook ingeschreven maar deed niet mee. En datzelfde gold voor kortebaan crack Klaas Hanje. Hanje vertrok naar Canada en onder zijn nageslacht bevonden zich Neal en Kevin Marshall die in de jaren 80/90 furore maakten. Het zou tot 1973 duren voor er weer een prof WK over de klassieke afstanden werd gehouden. Gedurende het begin van de 20e eeuw werden in de States overigens diverse prof WK's gehouden maar dat waren wedstrijden met mass start, vergelijkbaar met het huidige shorttrack. Dus met heats, tussenrondes en finales.
Jammer dat Kramer, Davis en Hedrick nooit tegen elkaar zijn uitgekomen toen ze alle drie op hun best waren en dan wil ik daar Fabris ook nog wel bijvoegen.
Atje Keulen Deelstra. Viervoudig wereldkampioen, Driemaal Europees kampioen, drie Olympische medailles, diverse medailles WK sprint en vier maal NK allround (NK sprint bestond nog niet anders was ze dat ongetwijfeld ook geworden). In 1974 stopte ze met haar internationale carriére waarna ze overstapte op de marathon. In 1976 reed ze bij gelegenheid de gehele Nederlandse damestop naar huis. Verder Veelvoudig kampioen kortebaan en veelvoudig kampioen Marathon en KNSB marathon cup winnares. Tot dit jaar recordhoudster aantal overwinningen in een periode dat er veel minder (de helft??) wedstrijden werden verreden. Laila Schou Nilsen Kende een korte schaatscarriere. WK in 1935 (officieus), 1937 en 1938 (EK en OS bestonden nog niet voor dames). Wereldrecordhoudster op 500, 1000, 1500, 3000 en 5000m. En dat is dacht ik uniek. Ze was eerste schaatsvrouw die een Olympische medaille (brons) won op het onderdeel Alpine ski combinatie 1936 (winnares afdaling). In 1948 (toen nog maar 29 jaar, ze was er al heel jong bij) werd ze nog 7e op de afdaling. Ze maakte ook deel uit van de Noorse handbalselectie en reed in 1963 nog de Rallye van Monte Carlo.
Strunnikov heeft een te korte carriere gehad en nooit de spelen gehaald. Bovendien "slechts" tweemaal WK. Voor Peder Østlund geldt hetzelfde eigenlijk. Voor veel andere geldt dat ik de combinatie drie OS plus WK hoger inschat, dan alleen twee maal een WK of twee maal goud op de OS. Veel van je suggestes zijn zeer goed, maar er passen nou eenmaal niet meer mannen in de top 10. De namen die je noemt zijn de mannen die vallen op de plaatsen 10 tot 20. Axel Paulsen verdiend zijn plek voor wat hij voor het schaatsen heeft betekend. Hij kon natuurlijk geen OS of WK schaatsen, maar denk eens aan de introductie van de Noorse schaats, de Axel, De race van 1884 in New York, he hij de Fenskaters, Friezen en Hollanders de oren wastte, dat zijn allemaal legendarische prestaties. Joe Donoghue, was in mijn ogen niet de eerste WK. De eerste onder ISU auspiecien, maar dan doe je net alsof er voor die tijd geen kampioenschappen en wedstrijden gereden werden. Hij werd hoogstens de eerste ISU wereldkampioen. Coen de Koning is in mijn ogen buitencategorie omdat hij als enige schaatser alle twee de belangrijkste wedstrijden in het sachaatsen heeft gewonnen de EST en het WK allround. daar kan niemand aan tippen verder.
Coen de Koning was inderdaad niet de eerste waar ik aan dacht, maar ik las wel in het boek Top 100 van de Nederlandse Sport dat hij de enige is ter wereld samen Hilbert van der Duijm die het WK allround heeft gewonnen plus het werelduurrecord in handen heeft gehad. Zet daarbij twee elftstedentochten en je kunt stellen dat Coen een geweldige was (zijn bijnaam overigens) Ik last trouwens ook dat Ard Schenk op een gegeven moment 6 wereldrecords in handen had (alleen de 500 meter en de sprint vierkamp niet). Wat een geweldige schaatsers heeft ons land voortgebracht... De hoogst genoteerde schaatser was Jaap Eden op nummer 3, maar dat zal mede door zijn wielrentitels zijn. Je kunt hier eeuwig over praten, maar dat is nu juist het leuke!
Ik heb al betoogd dat zijn WK niet veel voorstelde, sorry om het zo cru te stellen. Wil niet zeggen dat hij geen uitstekende schaatsenrijder was. Opvallend was dat Coen ook nog in twee zwak bezette EK's deelnam. 1904 Davos; 5 deelnemers, met alleen Rudolf Gundersen als serieuze tegenstander die EK werd. EK 1906, 6 deelnemers met wederom Rudolf Gundersen als kampioen. Afhankelijk van de rekenmethode zou De Koning tweede of derde zijn geworden, daarin was hij in felle strijd gewikkeld met Franz Schilling, bepaald geen hoogvlieger. De Koning won wel de 10k. Strunnikov won wel beide EK's en WK's en versloeg bovendien Oscar Mathisen. En om te zeggen dat hij nooit de Spelen heeft gehaald slaat nergens op. In die tijd waren er nog geen winterspelen. Ook Oscar Mathisen en Jaap Eden hadden daar "last" van. Net zoals de dames die tot 1960 niet aan de winterspelen konden meedoen. De OS schat je m.i. toch te hoog in zeker van voor 1980. Clas Thunberg liet zelfs een OS lopen vanwege de mass starts, hij had er in de twintiger jaren in de VS al kennis mee gemaakt. De Noren deden wel mee en hadden daar achteraf geweldig veel spijt. Zelfs Ard Schenk schatte zijn WK titel (OK, met 4 afstandsoverwinningen) in 1972 hoger in dan zijn drie Olympische titels. De kampioenschappen van voor 1889 waren hoogstens nationale kampioenschappen met evt. internationale bezetting (bijv. Groot Brittannie 1879, Nederland 1887, Noorwegen 1887). De WK's werden meestal door Paulsen c.s. als WK uitgeroepen. Laat overigens onverlet dat Axel Paulsen mogelijk wel als eerste officiële wereldkampioen kan worden beschouwd. Maar ik ken uit de 80'er jaren geen gegevens van Axel waarin hij de Britten vloerde. En die waren in die periode misschien wel zijn potentieel sterkste tegenstanders. Joe Donoghue versloeg practisch iedereen; de Nederlanders, Duitsers, Russen, Oostenrijkers, Britten, Noren, Canadezen. Dan de combinatie elfstedentocht/langebaan. Hilbert van der Duim en Piet Kleine kwamen zeer ver. En laten we bij de dames Gretha Smit niet vergeten. Tweede in elfstedentocht en tweede op Spelen, en verder tweemaal zilver en tweemaal brons op WK afstanden.
Dan vergeet je de beste Italiaanse schaatser aller tijden; Roberto Sighel en ook Axel Paulsen en Joe Donoghue.
Mooie bijdrage - helemaal mee eens! Vooral (natuurlijk, ik ben niet neutraal) m.b.t. Eric Heiden: als je de "Medeo-giganten" buiten beschouwing laat, werd Heiden pas gepasseerd op de Adelskalendern in februari 1987, dus pas na ruim 8 jaar (waarmee hij ruim boven Ard Schenk zou komen*), in het nieuwe tijdperk van het binnenschaatsen. Hein Vergeer was al erg dichtbij gekomen op 'ouderwets' buitenijs: op WK 1986 (in Inzell) verbeterde hij Heiden's kampioenschapstotaal (van Oslo, 1979), maar ook hij had, net als Guljajev een maandje eerder bij het WK, het binnenijs van Heerenveen nodig om in maart 1987 nét onder Heiden's Adelkalendern's totaal te komen. *) ook Koss zou een hoger gekomen zijn als de klapschaatsen niet (of later) door de toppers-van-toen zouden zijn aangetrokken - misschien pas verbeterd door Romme??
De vraag was toch: Wie is de beste schaatster, niet wie is de snelste. De beste schaatser is makkelijk: Jan Bos. Niemand evenaart zijn schaatstechniek.
Heerlijk onzinnig onderwerp! Ik houd het bij de groten die ik zelf meegemaakt heb en waarvan ik onder de indruk was. Niks ten nadele van de vroegere grootheden, maar ik heb er geen mening over en geen voeling mee. Ik kies voor schaatsers die een tijd lang met afstand de beste waren. Ard Schenk Eric Heiden Johan Koss Rintje Ritsma Gianni Romme Shani Davis Sven Kramer Klebnikov Uwe-Jens May Shimizu Wotherspoon
Technisch zag het er bij Jan Bos inderdaad schitterend uit. Het is echter geen kunst-, maar snelschaatsen. Daarnaast zijn er wel meer met een schitterende techniek. Denk daarbij aan Jeremy Wotherspoon, Chris Witty, Enrico Fabris, etc. Of ooit iemand mooiere/betere bochten zien rijden dan Shani Davis bij de mannen of Martina Sábliková bij de vrouwen? Of op schitterendere wijze de eerste 100m zien afleggen dan Hiroyasu Shimizu?
Dan vergeet je nog een revolutie, die van het eendelige schaatspak. In de tijd van Schen werd in een tweedelig schaatspak gereden en een losse muts. Door Franz Krienbühl begon men begin 70'er jaren over te stappen op een eendelig schaatspak.
Ik denk dat het sowieso moeilijk is om te stellen wie de beste allertijden is. Dit vanwege verschillende omstandigheden, Disciplines met elkaar vergelijken vind ik discutabel omdat het om verschillende dingen gaat. Iemand als Sven Kramer die zo'n beetje onverslaanbaar is op de 5 en 10 km sla ik hoger aan dan bv Shani Davis die op verschillende onderdelen gewonnen heeft. Davis verliest vaker, wint met een kleiner verschil. Maar ja, hij heeft ook meer concurrentie en het verschil in tijden is op de korte afstanden al kleiner dan op lange afstanden En zo kun je nog heel veel argumenten voor en tegen bedenken. Zelf sla ik Eric Heiden en Sven Kramer het hoogst aan puur omdat ze onverslaanbaar waren en dat voor een lange periode. Maar ja, je kan zo weer argumenten tegen bedenken.
